Tsukihime

Yazdığımız ilk visual novel Tsukihime olsun madem diyorum hazır yakın tarihte bloga yetiştirmek amaçlı çabuk bitirmişken. (4 gün!)

Tsukihime, Type-Moon şirketinin günümüzdeki popülaritesinin tavanda olmasının ana sebebi diyebiliriz. Her ne kadar animesi berbat olsa da, başarısına çamur atamadı hiçbir şekilde. Sadece romanını okuyanları üzmekle yetindi. Şu an bile senelerdir gelmesi planlanan Tsukihime Remake sayesinde ilk günkü gibi popülerliğini koruyor. Sadece 3-5 yeni karakter tasarımlarının yayınlanmasıyla ortalık yıkıldı denebilir. Ben de o remake’i bekleyenlerdendim ama 3 yıl beklemeden sonra çare yok okudum.

Şimdi gelelim genel düşüncelere, ufak çaplı tanıtıma.

“Ne dediğimi anlayabiliyor musun, Shiki-kun?”
“… hayır. Neden hastanedeyim?”
“Hatırlamiyorsun demek. Yürürken bir trafik kazasına karıştın. Göğsüne bir cam parçası saplandı, ve kurtulman pek mümkün değildi.”
Bir doktorun kolayca söyleyebileceği türden bir şey değildi, yine de yüzünde mutlu bir gülümsemeyle söyledi.

… berbat. Berbat hissediyorum.

“Yoruldum. Uyuyabilir miyim?”
“Tabii, dinlenmen gerek. İyileşmeye odaklanmalısın, ve tabii kendini zorlamamaya.”
Doktor hala gülümsüyordu. Dürüst olmak gerekirse, bu gülüşe daha fazla dayanamıyorum.
“Size bir şey sorabilir miyim?”
“Nedir, Shiki-kun?”

“Neden tüm vücudunuzda karalamalar var? Ayrıca çatlaklar, tüm duvarlarda.. neden duvarlarda çatlaklar var?”

9 yaşındaki Tohno Shiki için öncesinde hiçbir şey hatırlayamadığı bu kaza normal sayılabilirdi; ama uyandıktan sonra her yerde gördüğü bu çizgiler ona bir şeylerin yanlış gittiğini gösteriyor. Daha sonra rastgele plastik bir bıçakla yatağının üstündeki çizgiyi kesiyor ve yatağı parçalıyor. Kime anlatsa inandıramıyor tabii bu durumu.

Pesimist şekilde tek başına çayırlıkta otururken, büyücü Aoko Aozaki geliyor ya da şans eseri Shiki’ye tosluyor diyelim (KnK’den Touko’nun kardeşi oluyor kendisi). Uzun bi süre konuşmadan sonra Shiki’de Mystic Eyes of Death Perception yani düşünebileceğiniz her şeyin “ölümünü” çizgiler halinde gösteren gözlerin olduğunu öğreniyoruz. Aoko bu gözlerin tehlikeli olduğunu, Shiki’nin normal bir hayat yaşaması gerektiğini söyleyip bir başka gün Touko’dan çaldığı gözlüğü biraz da güçlendirip Shiki’ye getiriyor. Bu gözlük Shiki’nin “görüşünü” normale çeviriyor diyebiliriz. Belki de Touko gözlükleri Ryougi Shiki için yapmıştı, bilemeyiz 😀

Neticede Shiki hastaneden çıktıktan sonra iyileşmesi için Arima ailesinin evine gönderiliyor. Aoko’nun da istediği gibi 8 yıl boyunca son derece normal bir öğrenci hayatı yaşamaya devam ediyor. Arima ailesinin yanında hayatını sürdürürken, babasının ölüm haberini ve hemen ardından Akiha’nın onu Tohno malikanesine geri çağırdığı haberini alıyor.

Kazadan bu yana geçen 8 yıldan sonra Akiha onu neden malikaneye çağırmış olabilir? Veya malikaneye döndüğünde neden sadece 2 tane hizmetçi kız buluyor; üstelik bu kızlar ona bu kadar tanıdık gelirken, neden kendi odası bu kadar yabancı hissettiriyor? Her gün öncekilere bir yenisi eklenen cinayetlerin arkasındaki hikaye ne? Shiki, sokakta yürürken rastgele gördüğü altın saçlı kızı neden takip edip parçalara ayırmayı kontrol edilemez bir şekilde istiyor?
Ve dahası. Konuyu da genel olarak böyle özetlediğimize göre görüşlerime geçeyim.

Hikaye
Hikaye yukarıda da anlattığım gibi o soruların etrafında dönüyor. Route kavramı ve sıralamasını iyi bir şekilde sıralamışlar ki ne kadar çok okursanız parçalar kafanızda o kadar iyi birleşiyor. İlk route’ta çok anlamsız gelecek bir olay, 3. route’ta bambaşka bir anlam kazanabiliyor. Genelde her vn bunu o kadar iyi aktaramaz çorba gibi sunar. Tsukihime bu konuda iyi bir iş başarmış. Gerçi bu tarz hikayelerle içli dışlı bi insansanız, hikayenin %60’larına doğru falan ana-beyin ya da mastermind diyebileceğimiz kişileri tahmin etmeye başlıyorsunuz. Bulamayacağınız tek şey “Neden?” sorusu yani bu kişiyi bu derecede şeyler yapmaya iten olay neydi? Açıkçası ben en son itiraf edilene kadar bulamadım, ahlak derecem o kadarını tahmin etmeme izin vermedi diyelim haha

Seri iki parçaya bölünmüş. “Near Side of The Moon” ve “Far Side of The Moon” olmak üzere yakın/uzak diye ayırmış adamlar. Bu terimler zaten bilimsel terimler. Yakın olanı Dünya’dan baktığımızda görebildiğimiz kısım. Uzak kısımsa “karanlık” kısım olarak da geçiyor, Dünya’dan bakıldığında gözükmeyen, karanlık olan kısım.

Tsukihime’de ise yakın kısımda, şehirde olan vampir-tarzı cinayetlerin içinde buluyoruz kendimizi. Karakterler, olaylar hep bu cinayetler üzerine dönüyor ve biz de bir parçası oluyoruz. Uzak kısımdaysa cinayetler yine var ama gerçekleşen olayların biraz daha arkaplanında kalıyor. Uzak kısım daha çok Shiki’nin “hatırlayamadığı geçmişi” üzerine diyebiliriz. Az önce uzunca anlatmaya çalıştığım nokta ise burada gerçekleşiyor; yani yakın kısımla uzak kısmı birleştirip önünüze sunuyorlar. Parçalar birleşmiş oluyor yani, her şey rayına oturuyor anlamadığınız şeyleri anlamaya başlıyorsunuz.

Öyle ya da böyle bitirdiğinizde “vay bee” diye bir iç çekiyorsunuz.

Sonuç olarak hikayesine verdiğim puan 9.5/10. Düşürmemin sebebi ise hikayenin mastermind’ını bulma konusu. Ben en son çat diye hiç beklemediğimiz yerden suratımıza vurulmasını isterdim fakat burada daha son route’lara dahi gelmeden 3. route’ta falan öyle ya da böyle tahmin etmeye başlıyorsunuz. E haliyle siz bir şeyleri çoktan tahmin etmişken, karakterinizin (shiki) “hmm burdan böyle oldu, yoksa YOKSA?” diye bi saat kafa yorup şoklara girmesi haliyle biraz bayıyor. Aynı Shingeki no Kyojin’de Annie’yi bildiğiniz halde rahat 2 bölüm sanki hiç tahmin edilemeyecek bir şeymiş gibi abartarak gösterilmeye çalışılmasına benziyor.

Anlatım Tarzı
İşte beni vuran yer burası. Eğer ki arkaplanda hoşunuza giden bir müzik olmadan uzun uzun yazıları okumakta iyi değilseniz, Tsukihime’de intihar edecek hale gelebilirsiniz. 3 sene boyunca Remake beklemenin haricinde beni bu vn’e başlamamaya iten sebep işte burasıydı.

Aslında O KADAR DA KÖTÜ DEĞİL adamın anlatışı fakat lafı uzatmayı o kadar çok seviyor ki. Bi yerden sonra enter enter basa basa eh yeter artık diyorsunuz. Arkaplan resimleri (CG) de o kadar fazla olmadığı için, dövüş sahnelerinde vesaire resmen içiniz çürüyor. Adam etraftaki her ayrıntıyı betimliycem diye kendini çok kasmış. Veya Shiki’nin her saniye kafasında geçen düşünceleri çok deşmiş. Mesela adamın kız kardeşini kurtarması gereken bir sahne geliyor, acele etmem gerek diye sürekli kendine tekrarlıyor koşarak merdivenleri çıkıyor falan. Tam artık son kata gelmiş, seslerini duyuyor kardeşinin ama rahat bi 5-10 dakika içinden düşünceler geçiyor aman “Akiha benim için çok değerli, onun ölmesine izin veremem, acele etmem ve Akiha’yı kurtarmam gerekiyor” vesaire E HANİ ACELE EDİYORDUK KARDEŞİM NE BİK BİK ÖTÜYORSUN.

H-Scene zaten hiç yazamıyor. Aku’nun Skype’ta bana Ciel’in h-scene’ini anlatışı:

Vermillion Moon: cielin bi h-scene var hele
Vermillion Moon: ahtapot gibi sardı beni
Vermillion Moon: mürekkep balığı gibi içine çekti

Yeterince özetleyicidir bence.

Tabii böyle deyince seride aslında h-scenelerin yeri hikaye açısından önemli yerler kaplıyor. Yani o adamlar orda cinsel ilişkiye girmese dünya yok olacak gibi 😀 Güzel bağlıyorlar neden cinsel ilişkiye girilmesi gerektiğini. Bazen tabii sadece aşktan dolayı yapıyorlar, genel olarak sırf h-scene olsun diye konmamış yani.

Anlatım tarzına verdiğim puan 6.5/10. Tamam gerçekten bir yerden sonra anlatım tarzı sizi iyi çekiyor, yaşatıyor Shiki’nin hislerini falan ama bu kadar fazla betimleme/detaylandırma gerçekten gereksiz. Yani her route vampirlerle ilgili olsun ya da başka şeyle ilgili olsun aynı bilgiyi farklı cümlelerle uzuuun uzuun okuyoruz. E zaten biliyoruz biz bu meseleleri, skipleme özelliği olsa iyiydi hani?  Çat diye ctrl’ye basası da gelmiyor insanın belki bir şey kaçar diye ama neticede aynı tas aynı hamam.

Karakterler
Gelelim karakter kısmınaaa. Karakterlerin her biri kendine has, orijinal karakterler. Karakterler aktarımları olsun, görünüşleri olsun, özellikleri olsun öyle ya da böyle kendilerini sevdiriyorlar. (Ciel hariç)

Tohno Shiki
Ana karakter, kontrol ettiğimiz karakter. Kaza geçirdikten sonra hayatla barışık yaşıyor diyebiliriz. Uykusu çok ağır, ne yaparsanız yapın uyanmıyor. Bununla ilgili epey espri de geçiyor. Her ne kadar sıradan bir karakter gibi dursa da, badass olması gerektiğinde çok iyi başarıyor bunu şüphesiz.

Arcueid
Şans eseri sokakta görüyoruz Arcueid’i. Kişilik olarak çocuk ruhlu ve bir çocuk kadar saf. Ama iş dövüşmeye gelince epey tehditkar. Çok azar yiyoruz Arcueid’den, boş boş gülerken bir anda ciddiye bağlayabiliyor.

Ciel
Bir üst sınıftan arkadaşımız. Senpai diyoruz genelde. Her öğle arası sınıfımıza geliyor, öyle böyle muhabbet ediyoruz. Herkes tarafından tanınıp seviliyor. Ayrıca kendisi “çay kulübü” tadında bir kulüpte başkan.

Gerçi kulübün tek üyesi de kendisi.

Köri hastalığı var bir de, her an köri yiyor aç tok fark etmeden.

Tohno Akiha
Biricik kız kardeşimiz. Tsundere bir kişiliği var tipinden de belli olacağı gibi. Fakat sıradan yapmacık tsundere karakterlerin aksine, Akiha upper-class diyebileceğimiz tarzda hanımefendi kişiliğini bozmadan tsundereliğini gösteriyor. Bu da onu bi nebze kaliteli yapan unsurlardan biri.

Hisui/Kohaku
Hizmetçilerimiz, Hisui çok sessiz ve gerçek bir hizmetçi gibi hiç yorum yapmadan ne derseniz onu yapıyor. Epey resmi. Yemek konusunda berbat, temizlikte çok iyi. Kohaku’ysa aksine çok canlı, sevecen bir hizmetçi. Çok iyi yemek yapıyor ama temizlik konusunda bayağı sakar. Eğer kahvaltı yapmadan okula gidersek bayağı azar yiyoruz Kohaku’dan.

Arihiko
Bro diye tanımlarsak uyar herhalde. Arihiko diğer karakterlerden kesinlikle ayrılıyor. Ne kadar sadece okulda görüşsek de, anemi ataklarımızda vesaire yanımızda hep Arihiko var. Gülmeye ihtiyacımız olduğunda da yine harika esprileriyle Arihiko yanımızda. Ciel’den bile daha çok seviliyor kendisi bi tanedir.

Yumizuka Satsuki
;_; Sacchin. Kendisi sınıfta idol olarak görülüyor. Şirin bir kızımız. Shiki’ye aşık. Stalker. Arihiko’yla muhabbet ederken farkında olmadan hep Satsuki’yi de muhabbetin ortasında buluyoruz. Ne ara giriyor muhabbete farkına bile varmıyoruz, hadi görüşürüz diyip yerine gidiyor sonra.

Potansiyel yandere diyelim.

Aoko Aozaki
Ünlü ve güçlü bir büyücü. Şehre “iş üzerine” geliyor ve küçük Shiki’yle şans eseri karşılaşıyor. Shiki’nin gözlüklerini de o veriyor aynı zamanda. Sonra da şehirden gidiyor.

Spoiler karakterlere girmiyorum.

Karakterler 9.7/10 alıyor benden, her karakter geliştirilebiliyor öyle ya da böyle başka oyunlar sayesinde. Her karakter kendince derin, route’lar sağolsun hepsi bir şekilde ilerliyor. Sadece 1 villain karakter çok geliştirilememiş, o yüzden biraz puan kırıyorum.  Satsuki ;_;

Route Düzeni
Romanda toplamda 5 tane route’umuz var. Bunlara belirli bir sırada gitmeniz gerekiyor, rastgele de gidebilirsiniz ama hikayeyi daha iyi anlamanız açısından ve her şeyi güzelce toplanmış olarak görmeniz daha iyi olacağından önerilen sırada oynamanız gerekiyor. O da şöyle:

Arcueid > Ciel > Akiha > Hisui > Kohaku

Arcueid 1 True 1 Good Ending
Ciel 1 True 1 Good Ending
Akiha 1 True 1 Normal Ending
Hisui 1 True 1 Good Ending
Kohaku 1 True Ending

(+1 sürpriz ending var burayı pek açmayayım)

olmak üzere toplamda da 9 farklı son var. True endingler genelde hep acı-tatlı bitiyor denebilir. Good endingler de “bi açıdan iyi bitti sanki yaa” dedirtiyor bittiğinde. Endinglerin etkileyiciliği açısından sıralamam gerekirse bana göre:

Hisui > Ciel = Arcueid > Kohaku > Akiha diyebilirim.

Hisui’de serinin “toplanma noktası” dediğim şeyler oluyor, Kohaku’ysa buna sadece ekleme aslında o yüzden çok da bir sürprizi yok Kohaku’nun.
Ciel’i karakter olarak hiç sevmiyorum aslında ama son olarak gerçekten etkileyici bir bitiş yapmışlar ki tüm route’u size unutturacak derecede etkiliyor.
Arcueid zaten route ve karakter olarak kaliteli olduğu için, bittiğinde Shiki nasıl hissederse aynen öyle hissediyorsunuz.
Akiha’lı olan işte batırdıkları yer olmuş. Yani, True Ending bulduk ama bu durumda nasıl bir Normal Ending çıkarabilirim diye adam kendini kasmış kasmış saçma sapan bi son yapmış. Bunun neresi normal Allah’ını seversen true bile daha normaldi diye kapatıyorsunuz direkt zaten. Shiki’nin Normal Ending’deki hali bildiğiniz ruh hastası bence. Route gidişat olarak, aksiyon olarak gerçekten hoş ama işte o son hiç olmamış.

Route’larla ilgili üzüldüğümüz bir nokta ise Satsuki’nin route’u olmaması elbette. Satsuki, Shiki’nin stalker sınıf arkadaşı. Kendisi Shiki’ye küçüklüğünden beri sonuna kadar aşık. Bu aşk yolunda da çok kötü hallere düşüyor. Üstüne üstlük Shiki tarafından kandırılıp, ihanete uğruyor. Çok saf, hiçbir karakter-desteğine sahip olmayan bir kız. İşte böyle olduğu için kendi route’unu hak ediyordu.
Tabi Remake’te bir route’u olacağı haberini de iliştireyim.

Yanlış bir seçim yaptığımızda gelen bad endingler ise işin başka bir boyutu tabii. Ama üzüldüğüm bir diğer nokta da burası oldu maalesef. Ne kadar bad ending olduğu belli olmadığı gibi, bulduğumuz bad endinglerin %90’ı çöpten başka bir şey değil. “Arcueid’in yanına gitmiycem şu yoldan gidiyim” hop yoldan rastgele bi düşman geliyo öldük. Bilgi verici olan ya da gerçekten okumaya değer olan endingler çok nadir.

Sonuç olarak Route Düzeni ve Endingler için verebileceğim puan 8/10. Akiha’yla bad endingler epey puan kırdırttı.

Teknik Özellikler (Müzik, Art, İçerik)
Eski bir oyun olmasından dolayı bu konuda çok çok düşük şeyler var elbette.

Müzik olarak toplamda intro şarkısıyla birlikte 10 tane sanırım bgm’imiz var. Çoğu bgm 2 dakika bile değil. Ve sahnelerin uzun olduğunu düşünürsek, yarım saat boyunca aynı bgm’i durmadan dinliyoruz. Benim seriden uzak durmamın sebebiydi bgmler. Sadece Tsukihime ana theme haricinde tüm bgm’leri silip Umineko’dan bgmlerle değiştirdim. Çok da güzel oldu açıkası.
Fakat es geçemeyeceğim bir şey var ki, ses efektleri. Toplamda 3 tane ses efekti var. Biri kalp atışı sesi, diğeri saat tik-tak sesi ve üçüncüsü kapı sesleri.
Kalp atışı sesi neredeyse her ciddi anda çalıyor. Epey geriyor sizi, derin bi kalp atışı sesi.
Tik-tak sesi gayet normal.
Asıl bahsedeceğim şey kapı sesi. O kadar yüksek bir desibeli var ki. Hisui her sabah bizi uyandırmaya geldiğinde kapıya tıklatıyor. Sanarsınız Hisui ya kafa atıyor ya tekme atıyor. O kadar yüksek bir ses, hele müzikleri silip oynadıysanız Aku gibi garanti yerinizde sekiyorsunuz o kapı tıklatmasına.

Karakter resimleri/spriteleri aslında beni hiç zorlamadı. Çünkü Umineko’daki “klasik olmayan” çizim tarzına alışkın olduğumdan Tsukihime’deki çizimler hiç batmadı gözüme. Hoş bile duruyorlar açıkçası. Remake çizimlerine tercih ederim çoğu karakteri. Ciel hariç. Ciel kesinlikle romanda en kötü çizimlere sahip karakter. Sözde okula geliyor ama 30 yaşında gibi duruyor.

Arkaplanlar çoğunlukla gerçek resim üzerine birkaç efekt atıldıktan sonra arkaplan diye konmuş. Evet böyle şeyler hoş, gerçekçiliği her zaman artırır severim. Ama dövüş sahnelerindeki CG kıtlığı beni mahfetti. 3-5 tane var onlar da zaten korkunç derecede. Hentai sahnelerde bile daha çok CG var. Good ve True ending’de gelen CG’ler hoş ama, zaten en çok o tarz CG’lere özenmişler diğerlerinden %90 farklı duruyor.

İçerik olarak kastımsa ana menü vesaireler. Save, Load ve Options menü biraz daha şaşaalı olabilirdi ama o kadar takmadım. Beni mahfeden şey Extra bölümü oldu. Sadece bitirdiğimiz Endingleri görebiliyoruz. Bad endinglerle ilgili hiçbir şey yok. Kaç tane olduğunu bilseydik iyi olurdu. Açtığımız CG’leri karakter karakter olarak görmemiz hoştu.

Eğer Bad End’e gelirse Ciel-sensei bize yardımcı oluyor. Şunun yerine şunu yaparsanız daha iyi tadında.

Bir diğer hoş kısımsa “skip” özelliği. Yeni bir route’a geçtiğimizde okuduğumuz yerleri çok rahat atlıyoruz. Bazı vn’lerde saatlerce ctrl’ye basılı tutmamız gerekebiliyor. Fate/Stay Night’ta da aynı hoşluk biraz daha geliştirilmiş halde vardı. Belirli bir route’a skip modundayken girdiğimizde arkaplan değişiyordu vesaire.

Müziklere verdiğim puan 4/10
Art kısmına verdiğim puan 6.5/10
İçerik kısmına verdiğim puan 7/10

SONUÇ
Sonuç olarak oturup bir daha okur musunuz, okursunuz ama atlaya atlaya giderek. Sadece belirli detayları görmek için okursunuz, oturup da en baştan okuyacağınız bir roman değil ne yazık ki. Ama hikayesi, karakterleri ve harika sonuyla aklınızda kesinlikle yer edecek bir vn. Bu tarz daha çok şey okuyayım, bu yazarın diğer vnlerini de göreyim dedirtiyor insana. Ki zaten Tsukihime’ye sequel/fan-disk olarak gelmiş vn var. Sıra onda zaten 😛

Neticede acısıyla tatlısıyla “beğendim ya, güzeldi” diyebiliyorsunuz çıktığı yıla göre ve amatörce bir yapım olmasına göre değerlendirdiğinizde.

Sonuç olarak Tsukihime’ye verdiğim puan 8.7-9/10.